Relation right

احترام به خانم ها

درود بر شما

در مقدمه بر احترام از آداب معاشرت به طور کلی صحبت کردیم…

می تونیم احترام مثل موضوعات مختلف از منظرهای مختلفی بررسی کنیم

احترام به بزرگتر

احترام به والدین

احترام در محل کار

احترام در همسرداری

احترام میان دو دوست

احترام میان دو غریبه

احترام بین دوست دختر و دوست پسر

منظرگاه های دیگری به خاطرتون می رسه بنویسید

یک نظر: احترام به توانمندی ها و باورهای درست خودمون و دیگران

 

کمی در خصوص احترام بین دو جنس مخالف صحبت کنیم…

دو جنس مقابل انسان یعنی زن و مرد خصوصیات متفاوتی دارند و این خصوصیات به مرور سبب شکل گیری رفتارها و پوشش های خاصی برای این دو شده…

در کارگاه “ارتباط زن و مرد” در جلسات اول در خصوص آشنایی این دو مطالبی ارایه می کنم

به این معنی که در وهله اول لازم هست این دو جنس همدیگر را بشناسند تا رفتار مناسبی با هم داشته باشند.

ارایه شناخت از این دو جنس در این مجال کوتاه نمی گنجه ولی چند اشاره شاید راهنما باشه…

به طور نمونه زن احساسگرا و مرد عقلگراست

اگر این دو این موضوع رو بدونند در رفتارهاشون در زمان های مختلف دقت بیشتری می تونند داشته باشند

یک تست در سایتم هست که میزان مرد و یا زن بودن مغز شما رو اندازه گیری و تحلیل می کنه… البته شما باید روی کاغذ اون رو برای خودتون محاسبه کنید…

http://yavarian.ir/psychology-test/

 

پس در مورد اکثریت صحبت می کنیم

همه شاهدیم که لباس های این دو جنس بسیار با هم متفاوت هستند…

به مرور این دو براساس انتخاب هاشون برای لباس و روش فکر کردن و رفتار … به اونی تبدیل شدند که الان هستند

و همچنان روش های اختصاصی تری برای خودشون ابداع می کنند

این موضوع به همون اصل عقل گرایی و احساس گرایی مربوط می شه…

به هرحال از موضوع که احترام هست دور نشیم…

لازم هست که این دو جنس به یک میزان به همدیگر احترام بزارند چون هر دو از انسان هستند

اما نوع احترامی که از طرف مقابل توقع دارند کمی متفاوت هست…

شاید یک نوع احترام برای یکی مهم نباشد و برای دیگری مهم باشد…

به طور مثال مرد آموخته که قوی باشد بنابراین اینکه زن او را ضعیف جلوه ندهد این یک احترام خواسته شده از طرف مرد هست…

زن هم توقعی که از مرد دارد احترام به قوی بودن نیست چون مدعی قوی بودن نیست اما احترام به شخصیت و حرمت او او را از درون قوی می کند…

البته در جامعه امروز یکسری کلیشه های آداب معاشرت تعریف شده اند که همانطور که اشاره کردم به دلیل لباس و پوشش و … هستند

به طور مثال به خاطر اینکه خانم دامن پوشیده، خانم چگونه بنشیند و آقا چگونه رفتار کند

رفتارهای آداب معاشرتی بسته جامعه است و افراد هر طبقه اجتماعی خود آن را به نوع احترام ترجمه می کنند… بنابراین ایجا صحبت از آداب معاشرت نیست.. صحبت از نوع نگرش این دو نسبت به هم هست

احترام از نگرش ناشی می شه…

اینکه خانم اول از در رد بشه الان یک آداب معاشرت هست اما این موضوع چه معنی داره مورد بحث هست

 

سوال شده:  آیا آقایون بیشتر باید به خانم ها احترام بگذارند؟

پاسخ: باید دو طرفه باشه، البته شاید به دلیل احساسی بودن باید بیشتر مراقب رفتار با خانمها باشیم

این موضوع مربوط می شه به همون موضوع احساسی و تا حدودی فیزیک بدن خانم ها

 

اینگونه تعریف شده که خانم ها به حامی نیاز دارند ..منظور دقیقن این نیست که به لحاظ فیزیکی به حامی نیاز دارند .. منظور اینه که وقتی احساس می کنند که یک نفر به صورت حمایتگرانه باهاشون رفتار می کنه احساس احترام می کنند.

گاهی هم نیاز به حامی از نظر فیزیکی دارند اما بیشتر حامی احساسی و روحی می خوان…

پس آقایون می تونند با رفتارهای حمایتگرانه احترام خودشون رو به خانم ها نشون بدند

 

حال خانم ها چطور آقایون رو پشتیبانی کنند که اونها احساس قوت کنند و احساس احترام بهشون دست بده؟

خانم ها با زبان می تونند که آقا رو کامل پشتیبانی کنند…

با زبان بدن.. اشاره… نگاه… و گفتار

هر دو به تحسین نیاز دارند اما نوع تحسین دریافتی کمی متفاوت هست.. البته تحسین های مشترک هم وجود داره…

از اونجاییکه نمی تونستم اینجا زیاد راجع به شناخت این دو صحبت کنم و بعد وارد موضوع احترام بشم.. خلاصه وار و تو در تو شد…

سپاس از همراهیتون

 سینا یاوریان – سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی

kindness

احترام در ارتباط تا چه حد و درجه ای؟

 

 

خوشحال می شم که همه همراهان هم اگر مایل بودند نظرشون رو بنویسند…

معمول هست که همه ما در ارتباطاتمون درجاتی قایل هستیم..

 

به طور مثال با دوست نزدیکمون شوخی می کنیم اما با کسی که چند دقیقه پیش آشنا شدیم شوخی نمی کنیم تا وقتی که با هم ارتباط خاصی رو شکل داده باشیم..

شوخی یکی از رفتارهای موجود باهوش هست که اون هم درجاتی داره و با احترام کاملن مرتبط هست…

می شه شوخی رو با احترام انجام داد یا بدون احترام پس شوخی هم مثل احترام درجاتی داره

 

زن و مردی که به هم نزدیک هستند وقتی با هم صحبت می کنند می تونند تا یک سانتی صورت هم به همدیگر نزدیک بشوند ولی کسانی که با هم چندان نزدیک نیستند لازم هست که ۵۰ سانت فاصله رو حفظ کنند

 

سوال اینه که حد در احترام رو چه چیزی تعیین می کنه؟

 

میتونه رفتار و برخورد طرف مقابل باشه

طبقه اجتماعی یکی از تعیین کننده ها هست و در واقع حد احترام گذاشتن ما نمایش دهنده طبقه اجتماعی ما هم هست.

آیا منافع ما هم در تعین این حد دخیل هستند ؟

 

بله ما به رییسمون بیشتر احترام میزاریم در حالی که حتا اگه اون کمتر به ما احترام بزاره… که این موضوع به فرهنگ جانعه مربوط می شه و در جوامع دیکتاتوری دیده می شه

اما این مسایل چطور و چرا تعریف شدند؟

همین منافع که مطرح شد نشاون می ده که همه قوانین از جمله احترام گزاردن به دلیل دوری از آسیب هست…

این موضوع رو در نوشته ای با عنوان آداب معاشرت در سایتم نوشتم

آداب معاشرت برای این ابداع و مستند شد که افراد تکلیف خودشون رو یاد بگیرند و آسیب زدن به خود و دیگران به حداقل برسه.

چه طبقه اجتماعی آداب معاشرت رو یاد می گیره؟

برخی از خانواده ها از طبقه اجتماعی متوسط در آموزش به فرزندانشون از آداب معاشرت هم بهشون یاد می دن و در طبقات بالای اجتماعی ، آموزش آداب معاشرت یکی از آموزش های اصلی فرزندپروری محسوب می شه.

 

 

سوال: میشه اینجا اقتصاد و وضعیت معیشتی رو دخیل دونست در این که این طبقات بیشتر به این مقوله اهمیت میدن

این موضوع رو هم در نوشته ای دیگر در سایتم نوشتم که در گذشته طبقات اقتصادی بالا برای این موضوع اهمیت قایل می شدند در نتیجه اگر از طبقه اجتماعی بالا هم نبودند در نسل بعدی از طبقه اجتماعی بالا محسوب می شدند اما امروزه این ها به هم ربطی ندارند….

 

 

طبقه اقتصادی بالا لزوما طبقه اجتماعی و فرهنگی بالا هم نیست چرا که ممکن است اهمیت این موضوع را درک نکرده باشد….

و ما از طبقه اقتصادی پایین هم بسیار آداب دان دیده ایم چرا که طبقه اجتماعیشان بالاست… حتا در روستاها

 

پس در حال حاضر طبقات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی به هم بی ربط هستند…

احترام گزاردن به همنوع بخشی از آداب معاشرت هست که بسیاری اوقات طبقه اجتماعی متوسط و پایین با آزمون و خطا در خانواده و کوچه و مدرسه می آموزند… در حالی که در طبقه اجتماعی بالا این موضوع مستقیم آموزش داده می شه…

 

شاید شما هم همچین تجربه را داشته باشید که احترام گذاشتن به دیگران در جامعه ما از سوی برخی به عناوین مختلف تعبیر میشود مصداق چاپلوسی و غیره آیا به نظر شما همچین برداشت های تا چه حد میتواند در احترام گذاشتن در رابطه ها میتواند موثر باشد

طبقه اجتماعی بالا یعنی طبقه ای که اهل اندیشه هست… وقتی اهل اندیشه باشی به رفتار خود و دیگران هم دقت خواهی داشت…

دقت خواهی داشت که چه چیزی مورد احترام طرف مقابل شماست و شما با احترام به آن موضوع صحبت خواهی کرد

مواظب خواهی بود که طرف مقابل شما به چه چیزی حساس هست و شما به خاطر اینکه طرف مقابل شما اذیت نشود حساسیت او را در رفتارت لحاظ خواهی کرد… احترام یعنی همین… مراقبت از حساسیت های طرف مقابل…

حال این مراقبت از حساسیت های طرف مقابل ممکن است به دلایل مختلف انجام گیرد.. به خاطر اینکه طرف مقابل را دوست داری و او را برای خود دوست می دانی… به خاطر اینکه نمی خواهی دوستی او را از دست بدهی…. به خاطر چاپلوسی… به خاطر ترس…

ما با آموختن آداب معاشرتی که پیشتر تدوین شده است بسیار راحت تر خواهیم شد و ذهن خودمون رو درگیر نخواهیم کرد که الان اگر چنین رفتار کنم بی احترامی هست یا نه… پس قوانین تدوین شده ما رو سبک تر می کنند… و البته اگر هر لحظه خودمون هم فکر کنیم گامی فراتر برداشته ایم…

مثال های کمی از احترام گزاردن نوشتیم… همراهان در فرصت های بعدی برایمان مثال بنویسند…

سپاس از همراهیتان

 

شاداب و سلامت باشید

شب خوش در آرامش

 

سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی

Choose-Your-Path

دسته بندی کارها براساس اضطراری و مهم

در گروه تلگرام من خانم پورموسی پیشنهاد داد که حول موضوعات روانشناسی گفت و گوش داشته باشیم و من برای ایشان نوشتم که هدف از تشکیل گروه تلگرامی هم همین بوده است…

ادامه را مطالعه می فرمایید…

 

خانم پورموسی، عالیه که شما سعی در همراهی دارید… ما از گروه نیک اندیشان با هم آشنا هستیم و می دانید که گروه نیک اندیشان را با چه دقت و وسواس و هدف گذاری و برنامه ریزی ایجاد کرده بودم…

دوستانی که مایل هستند در مورد گروه نیک اندیشان و برنامه ها و سابقه اون اطلاعات داشته باشند می توانند به nikandishan.yavarian.com مراجعه کنند

در گروه نیک اندیشان برنامه کتاب داشتیم… برنامه گفت و گوش داشتیم… برنامه کوه داشتیم و همه در راستای یک هدف … ارتقا خود…

شعار گروه نیک اندیشان را “بیایید از خود شروع کنیم” نوشته بودم.

این گروه نیز همینگونه است و به زودی جلسات و برنامه های گروه نیک اندیشان از سر گرفته خو اهد شد..

در واقع اینجا سعی کردم بخش گفت و شنود را راه بیاندازم که همراهی نشد…

خانم پورموسی اگر خاطرتان باشد در گروه نیک اندیشان کتاب هفت عادت مردمان موثر را معرفی کرده و خواندن آن را پیشنهاد داده بودم…

در بخشی از این کتاب به طبقه بندی کارها اشاره شده است…

چهار دسته بندی از کارها به اینصورت

اضطراری و مهم

غیراضطراری و مهم

اضطراری اما غیر مهم

غیراضطراری و غیر مهم

در اینجا منظور از اضطراری.. فوریت انجام کار است

اضطراری و مهم مثل بحران ها یا پروژه های مدت دار… که اولویت دارند که انجام شوند

فعالیت ها ی غیراضطراری و مهم کارهایی هستند که برنامه ریزی می کنیم که به صورت روزانه یا هفتگی آنها رو انجام بدیم مثل ورزش کردن در روزهای خاص با برنامه ریزی

کارهای بی اهمیت ولی اضطراری مثل پاسخ به تلفن..رعایت برخی اصول و آداب …

کارهای غیراضطراری و غیرمهم مثل تلویزیون تماشا کردن…

اگر با برنامه ریزی قبلی یک فیلم را با انتخاب خود نگاه کنیم جزو کارهای مهم و غیراضطراری هست اما اگر جلوی تلویزیون بنشینیم و منتظر برنامه ای باشیم که نمی دانیم چیست…. جزو دسته چهارم است

حال خانم پورموسی پیشنهاد شما جزو کدام دسته هست و اغلب مردم کدام دسته را ترجیح می دهند…

به نظر من می رسد که پیشنهاد شما جزو دسته دوم است و اغلب مردم دسته چهارم را ترجیح می دهند…چرا؟!

پیشتر در مورد چرایی آن در توضیح لذت و خشنودی صحبت کرده ام… اغلب مردم لذت آنی را به خشنودی دایمی ترجیح می دهند…چرا؟..

به دلیل اینکه بیشتر از دو قدمی خود را نمی بینند….

اما کسانی که بیشتر از دو قدمی را می بینند هم وقت دارند که کتاب بخوانند هم در گفت و گوش های مفید مشارکت می کنند و با کسب خشنودی برای خود برای دیگران هم خشنودی خلق می کنند….

حتا کسی که ورزش، ضرورت زندگی اوست وقت ورزش ندارد بعد در هنگام صحبت می گوید: منتظرم قسمت بعدی سریال عاشقانه بیاید… خیلی خوب است….

کتاب را مثال نمی گویم چون درک ضرورت مطالعه کتاب بسیار سخت تر از درک ضرورت ورزش است…

هرگاه این ضرورت ها و اهمیت ها را درک کردیم آنگاه انتظار تغییر در زندگی خود را داشته باشیم…

بسیاری اوقات بسیاری از مسایل را به بیرون از خود ارتباط می دهیم بنابراین چون فکر می کنیم که ما نمی توانیم نقشی در تغییر آن داشته باشیم کاری هم در زمینه تغییر انجام نمی دهیم..

اما اگر بدانیم که همه تغییرها به ما بستگی دارد بله همه تغییرها…. آنگاه شاید اقدامی بکنیم…

باشگاه رشد و ارتقا فردی سینا یاوریان آماده است تا شما را در این مسیر همراهی کند…

شاداب و سلامت باشید

شب خوش در آرامش

 

سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی

success woman

داستان دوستان – ۲

درود بر همه

این داستان شاید مرتبط با موضوعتون نباشه ولی برای خودم جالبه و گاهی منو به فکر وامی داره

داستان من مربوط به زمان دفاع پایان نامه هست که بعد از گذشت چند روز دخترم به دنیا اومد و من از روز دفاع که اصلاحیه رو به انتشارت دادم امکانش رو نداشتم که به دانشگاه مراجعه کنم.تا یک روز که مادرم بعد از۱۰ برگشتن پیش ما ،تصادفی خبر فوت دکتر هومن استاد مشاورم رو از تلویزیون شنید☹ و پیشنهاد دادن روز بعد با همکاری ایشون برای ادامه کارها به دانشگاه بروم.وقتی به دفتر گروه رفتم متوجه شدم که استاد راهنما هم چند ماه قبل پس از یک مراسم خداحافظی به کانادا مراجعت کردند:grimacing:.و مدیر گروه سابق که داورم بودند عوض شده بود و مدیر جدید برخورد خیلی بدی داشتند و فرمودند نمی شه برات کاری انجام داد.نا امید رفتم انتشارت که حداقل پایان نامه های حاضر شده رو تحویل بگیرم، قراردادش تمام شده بود و از آنجا رفته بود:sob: .آنقدر شرایط روحی بدی داشتم که چند بار تو پیاده رو می خواستم بنشینم روی زمین و گریه کنم.

وقتی بالای پل هوایی جلوی دانشگاه رفتم چند دقیقه ای به تماشای ماشین ها ایستادم و فکر می کردم. همراه افکار مختلفی که به ذهنم خطور می کرد یک صدایی به مرور قوی تر می شد که “تو می تونی”، بعد از حدود ۱۵ دقیقه تونستم به خودم مسلط بشم و با تمرکز روی فکرهای امید بخش راه حل های سازنده رو بررسی کنم .اول رفتم یک وقت از رییس دانشگاه گرفتم و مشکل رو مطرح کردم و راه حل رو پرسیدم.بعد از قسمتی که مسول اجاره واحدهای دانشگاه بود تلفن انتشاراتی رو پیدا کردم و به محل جدیدشون رفتم که خوشبختانه پایان نامه های منو نگه داشته بودند.یعنی در عرض دو سه ساعت همه چیز متحول شد…

 

دقیقا آنقدر اتفاقات بد زیاد بود که باور کردنی نیست.ولی از اون به بعد وقتی با شرایط بدی مواجه می شم پیش خودم می گم من بدتر از اینو تجربه کردم حتما یک راهی هست

success woman

داستان دوستان – ۱

داستان شما داستان آموزنده ای بود

داستان شما هم منو یاد یه داستان از زندگیم انداخت.

من زمانی که تازه وارد در دانشگاه بودم و همه اساتید منو به عنوان یک فرد بی تجربه میدیدن

هر کدام میخواستن در پروژه هاشون نقش داشته باشم چون حداقل به پشتکارم اعتقاد داشتم

یکی پیشنهاد کتاب داد وقتی من قبول کردم همه زحمتا رو انداخت گردن من

یکی گفت من در تمام مقالاتم اسم تو رو مینویسم تو هم اسم منو بنویس

بهر حال من به اونها اعتماد کردم و در طرح ها به عنوان همکار اوردم و در ادامه در مقالات مستخرج از طرح اسمش امد که سر جمع شد ۳ مقاله

ولی اون هیچی

در سال ۹۴ در دانشگاه جشنواره پژوهشگر برتر برگزار شد و از من خواستند فرمها رو پر کنم

به علت اشتباهی به اون همکارم گفته نشده بود

در نتیجه من به عنوان پژوهشگر برتر شناخته شدم ولی همکارم که با استفاده از مقالات من تعداد مقالاتش بیشتر بود این اتفاق برایش نیافتاد

همیشه

ادم نتیجه تلاشش را یه جایی میگیره حتی اگر حق کشی صورت بگیره

شب همگی خوش

success motivate

موفقیت ها و شکست ها – ۲

 

درود بر همراهان عزیز

امیدوارم همگی سرحال و سلامت باشید

سپاس از مطالب خوب و همراهی همدیگر به زیبایی

 

برخی از ما از نوشتن یا گفتن در مورد خودمون نگرانیم

نگرانیم که زیرسوال بریم…

نگرانیم مطلبمون رو مسخره کنند یا خودمون رو

نگرانیم بگند این چقدر لوسه

یا این چقدر خودش رو تحویل می گیره که فکر می کنه مطالبش خیلی ارزشمندند که می نویسه…

و بسیاری از مردم ما همینکار رو انجام می دن

یعنی دیگران رو مسخره می کنند

غیبت می کنند

کنایه می زنند یا تیکه میان…

اما در مقابل اینگونه افراد افرادی هم هستند که تحسین می کنند

تقدیر می کنند

قدردانی و سپاسگزاری می کنند…

اگر درصد بگیریم به نظرم می رسه که تعداد افرادی که تحسین می کنند بیشتر از کسانیه که تمسخر می کنند

 

ولی چرا حتا اگر بین ده نفر ۹دنفر تحسین کنند و ۱ نفر تمسخر کنه برای بیشتر ما اون یک تمسخر مهم می شه و تحسین ها چندان اثری ندارن؟!

دلیلش برمی گرده به والدین و اطرافیان و معلمان…

والدین چند درصد کارها رو تحسین می کنند و چند درصد رو تحسین نمی کنند

والدین چند درصد کارهای اشتباه رو نکوهش می کنند و چند درصد رو نمی کنند…

والدین همه کارهای اشتباه رو نکوهش می کنند یعنی ۱۰۰ درصد

والدین برخی از کارهای خوب رو تقدیر و تشویق می کنند شاید حدود ۱۰ درصد

کودک نوپا که می خواد وایسته مورد تحسین والدین قرار می گیره

چون داره یه کاری رو یاد می گیره…

این کودک وقتی بزرگ شد همش در حال یادگیریه ولی برای یادگیری هاش کمتر تحسین می شه اما برای اشتباهاتش حتمن نکوهش می شه

اینطوری فرد یاد می گیره که خودش رو هم هنگام یادگیری تحسین نکنه و اون رو مهم قلمداد نکنه

موفقیت هاش رو مهم نمی بینه و خودش رو تحسین نمی کنه

ولی وقتی با شکست مواجه می شه همش خودش رو سرزنش می کنه

در حالی که باید برعکس باشه

در حالیکه باید به خودش بگه وقتی داشتم راه رفتن رو یاد می گرفتم چقدر تحسین برانگیز بود

چون داشتم کاری رو یاد می گرفتم که قبلن بلد نبودم… بنابر این هر کار تازه ای که یاد می گیرم و موفق می شم به همون اندازه تحسین برانگیزه

و اگر شکست بخورم طبیعیه

 

چندین بار می افتم تا بالاخره راه رفتن رو یاد می گیرم طبیعیه…

 

پس شکست طبیعیه و نکوهش نداره بلکه این موفقیته که خارق العاده است و قابل تحسینه….

چقدر داریم برعکس عمل می کنیم…

خودمون هم حالا شدیم والدینی که کپی والدین قبلی عمل می کنیم چه در رابطه با دیگران چه در رابطه با خودمون…

خودمون رو تحسین کنیم و به تحسین های دیگران اهمیت بدیم و نکوهش ها و تمسخر ها رو نادیده بگیریم..

البته مقوله انتقاد جداست… انتقاد نه تحسین هست و نه نکوهش…

 

انتقاد ؛ بررسی یک رخداد هست برای انجام بهتر آن…

 

پس از فرصت پیش آمده استفاده کنید و داستان هاتون رو اینجا بنویسید که کلی مزیت داره

یکیش برای خودتون هست که نوشتن رو تمرین می کنید

 

دومیش باز برای خودتون هست که با نوشتن، مساله رو بهتر برای خودتون بازبینی می کنید

سومیش باز برای خودتون هست که از بقیه و من ، بازخورد دریافت می کنید..

چهارمیش هم برای بقیه هست که یک تجربه رو مطالعه کردن و از خود تجربه یا تحلیل اون استفاده می برند

 

خودمون و دیگران رو تحسین کنیم…

 

شاداب و سلامت باشید

شبتون خوش در آرامش

 

سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی:

success

موفقیت ها و شکست ها

 

درود بر همراهان عزیز

 

امشب می خوام داستانی از زندگی خودم براتون بنویسم…

شما هم اگر مایل بودید از خودتون و نظراتتون بنویسید

این داستان رو ۱۵ سال پیش در وبلاگم نوشتم…

دوم راهنمایی که بودم معلم ادبیات مون مرد خوبی بود و معلم هنرمون هم بود و سعی داشت تو هر زمینه ای به ما یاد بده….

اسمش یادم نیست ولی تا حدودی چهره اش یادمه…

یکبار ایشون بعد از درس یک تکلیفی به ما داد

گفت یک جدول و لیستی درست کنید در ستون اول مصدر فعل و در ستون دوم بن ماضی و در ستون سوم بن مضارع بنویسید و بیارید

از اونجاییکه من اهل مطالعه و تحقیق در هر زمینه ای که فکرش رو بکنید بودم از همون روز شروع کردم جدولم رو تهیه کردن

به هر کی می رسیدم ازش یک فعل می پرسیدم و بن مضارع و ماضی…

تا اینکه برای هفته بعد ۲۰۰ فعل جمع کردم در دو برگ خط دار امتحانی که بزرگ تر از برگ A4 بود اگه یادتون باشه…

معلم که اومد تکلیف ها رو خواست…یکی ۱۶ تا نوشته بود یکی ۱۹ تا و یکی هم از روی جدول من و بقیه یه جدول درست کرد و ۸ تا نوشت و برد و ۲۰ گرفت…

منم که فکر می کردم ۲۰۰ تا نوشتم با سری افراشته رفتم و برگه ها گذاشتم رو میز آقای معلم..

ایشون خیلی دقیق بود و سریع یع نظری به برگه ها انداخت و یه دونه غلط پیدا کرد

بن ماضی فعل دیدن می شه دید

بن مضارع دیدن چی می شه…

اون موقع یادم نیست چی نوشته بودم ولی غلط بود و شدم ۱۹… اعتراض کردم که من ۲۰۰ تا جمع کردم ولی فایده ای نداشت

و با ناراحتی عاطفی اومدم نشستم…

سرافراشته رفته بودم و سرافکنده برگشتم…

اون معلم رو خیلی دوست دارم و یادم نمی ره که برامون زحمت می کشید و گچ می خورد….

ولی از این داستان چه نتیجه ای می گیرید….

وارد نتیجه گیری اجتماعیش نمی شم…

ولی برای نتیجه گیری روانی یه داستان دیکه براتون تعریف می کنم…

پای بچه فیل رو در باغ وحش به تنه یک ستون چوبی می بندند….

بچه فیل بینوا هرچه تلاش می کنه نمی تونی راه بره و بعد از مدتی طولانی ناامید می شه….

بچه فیل با این بند به پا بزرگ می شه و همچنان ناامید از فرار هست

وقتی که بزرگ می شه و حتا می تونه یک ساختمون رو ویران کنه… پاش رو به یک چوب نازک که می بندند دیکه تکون نمی خوره

فکر می کنه نمی تونه اون رو تکونش بده…

دکتر سلیگمن اسم این موضوع رو گذاشته ” درماندگی آموخته شده”

جالبه که دکتر سلیگمن این موضوع رو مطرح کرده و بعد در مقابل اون یک کتاب داره با عنوان خوش بینی آموخته شده که با همکاری یکی از دوستان در حال ترجمه اون هستیم….

چندبار از این دست اتفاق ها براتون افتاده و مانع شده که دفعات بعد تلاش کنید‌‌…

من کسی نبودم که کوتاه بیام و از تلاش هام دست برنداشتم…

ولی خیلی ها از تلاش دست می کشند …

می گن هرچی هم تلاش بکنی دیده نمی شه .. داستان من هم یه نمونه اون… ولی…

اگه یادتون باشه نوشتم خشنودی یک مساله درونی هست

 

با وجود اینکه از نمره ۱۹ خیلی ناراحت شده بودم ولی همچنان از خودم خشنود بودم و حال می کردم که ۲۰۰ فعل جمع کردم

من خودم در موارد زیادی دچار درماندگی آموخته شده شدم اما از تلاش برای رفع اونها دست بر نداشتم….

به نظر من بی معنی بود که یکی بتونه و من نتونم و بی خیالش بشم…

شما هم از داستان هاتون از خوشی ها و ناخوشی هاتون برامون بنویسید…. از تلاش ها از موفقیت ها از شکست ها و دوباره برخاستن ها….

شاداب و سلامت باشیم

 

شبتون خوش در آرامش

 

سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی:

gratitude enjoy

لذت و خشنودی – ۲

درود بر همراهان عزیز

 

امیدوارم که حالتون خوب باشه و خوش بین باشید

در ادامه صحبت شب های قبل راجع به خوش بینی و لذت و خشنودی از کارگاه “شادمانی و شادکامی” بنویسم…

چند شب پیش داستان ماهیگیر و مرد انگیزشی رو براتون نوشتم

تا شما اون داستان رو یه مروری می کنید… یه داستان دیگه براتون می نویسم….

آقای دکتر جولیان جینز یک مارمولک دست آموز رو در آزمایشگاهش نگهداری می کرد

چند هفته اول که این مارمولک رو داشت هر غذایی بهش می داد نمی خورد

کاهو

انبه

گوشت خوک

حتا مگس ها رو با مگس کش می کشت و بهش میداد ولی مارمولک هیچ انگیزه ای برای خوردن نداشت

دکتر جولیان خیلی نگران بود و مارمولک جلوی اون داشت از گرسنکی تلف می شد

براش حشرات زنده و غذای چینی هم امتحان کرد ولی مارمولک نمی خورد

یک روز یک ساندویچ ژامبون رو جلوی مارمولک گذاشت ولی مارمولک علاقه ای نشون نداد

دکتر جینز نشسته بود و مجله می خوند و زیر چشمی هم مارمولک رو نگاه می کرد

دکتر خسته شد و مجله رو پرت کرد که افتاد روی ساندویچ ژامبون

مارمولک یه تکونی خورد و پرید روی مجله و اون رو تکه تکه کرد و شروع کرد به خوردن ژامبون…

مارمولک ها کمین می کنند، حمله می کنند، شکار می کنند ، شکار رو می درند و بعد می خورند…

اینها مراحل خوردن برای یک مارمولکه و غیر از این نمی خورن

بیشتر ما دیگه مراحل تکامل رو قبول کردیم و مارمولک ها اولین موجودات خشکی از اجداد ما هستند….

 

قسمتی از مغز در بین حیوانات یکسان هست و اون رفتارهایی رو که اتوماتیک هست رو در بر می گیره… در این مورد در چند ویدیو در مورد غده آمیگدالا صحبت کردم که در کانال موجود هست

حالا برگردم به داستان ماهیگیر

بسیاری از دوستان شاکی شدند که با این داستان تمام انگیزه ما رو برای رشد و پیشرفت از بین بردی:joy::wink::grimacing:

اما نتیجه گیری از این داستان رو نگهداشته بودم…

اون ماهیگیری که هیچ کاری در زمینه رشد و پیشرفت نداشته با اون ماهیگیری که کلی کار برای رشد و پیشرفت داشته کلی فرق داره…

مطالبی که در مورد خشنودی نوشتم خاطرتون هست؟

اگه اون مطالب رو با داستان مارمولک ترکیب کنیم ، نتیجه گیری برای داستان ماهیگیر چطور می شه؟

اونی که کاری نکرده و نشسته ماهیگیری می کنه ذهنش خالیه و گاهی هم افکار منفی میان سراغش که اگه به این افکار منفی پر و بال بده کارش به افسردگی می کشه و اگه با افکار مثبت رویاپردازی کنه باز به نفعشه…

اونی که کلی در زمینه رشد و پیشرفت تلاش کرده و اومده نشسته ماهیگیری از چنان نیری رضایت و خشنودی پره که هیچ فکر منفی اون رو نمی تونه از پا دربیاره

اون شب که راجع به خشنودی نوشتم به این نکته اشاره کردم که چرا با وجود این همه امکانات مردم ما خشنود نیستند؟

ماهیگیر اول هم از ماهیگیری لذت می بره، ماهیگیر آخر هم از ماهیگیری لذت می بره ولی فرق اون ها در خشنودی هست…

کسی که باباش براش بی ام و خریده هم از بی ام و لذت می بره و کسی که خودش بی ام و خریده هم از بی و لذت می بره ولی خشنودیشون فرق می کنه…

پس خشنودی بدون تلاش به دست نمیاد…اگه مطالب اون شب رو مرور کنید نوشتیم که مواردی که مهارت لازم ندارند مثل بستنی خوردن، هیجان ما برانگیخته می کنند و لذت بسیاری دارند اما خشنودی در پی ندارند…

 

اما مواردی که انجامشون نیاز به آموختن مهارت دارند مثل آموختن رانندگی، آموختن مطالب جدید از کتاب … در نهایت یک خشنودی پایدار رو در ما ایجاد می کنند…

پس هرچه تلاشمون رو بیشتر کنیم خشنودیمون هم بیشتر خواهد شد… خشنودی با لم دادن به دست نمیاد، این قانون طبیعت هست

پس برای دوری از افسردگی باید هدف، انگیزه، برنامه و تلاش و پیگیری داشت

در این مسیر سلامتی روانی و جسمی با هم حفظ می شند اگه هوشیار باشیم اما اگه هوشیار نباشیم و حرص به دست آوردن هدف و پول رو داشته باشیم به خودمون آسیب می زنیم……

شاداب و سلامت باشیم در هوشیاری….

شبتون خوش در آرامش

 

سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی:

gratitude

لذت و خشنودی

 

درود بر همراهان عزیز

از کارگاه ” شادمانی و شادکامی ” در خصوص خوش بینی سه شب نوشتم

در ادامه می خوام کمی وارد فلسفه بشم

روانشناسی علم ۱۰۰ ساله ای هست که شاخه ای از علم بسیار قدیمی فلسفه گرفته شده…

ارسطو می گه زندگی خوب چیست؟

مردم امروز می گن چگونه شاد باشیم؟

بعد شادی رو هم تعریف می کنند

از نظر مردم امروز ما شادی یعنی داشتن پول و رفیق و تفریح و …

داستانی رو تعریف کنم

یک آقایی که سخنران انگیزشی بوده رفته بوده گردش در ییلاق

مرد ماهیگیری رو می بینه که بر روی یک اسکله کوچک نشسته و با قلاب ماهیگیری منتظره تا ماهی بگیره

مرد پر انگیزه به ماهیگیر می گه اگه با تور ماهی بگیری بیشتر می گیری

ماهیگیر چیزی نمی گه

مرد پر انگیزه ادامه می ده، بعد ماهی ها رو می فروشی و یه قایق می خری ، بعد ماهی بیشتری می گیری ، ماهی ها رو می فروشی و بعد دو تا قایق می خری و می دی ماهیگیرهای دیگه برات ماهی بگیرند

ماهیگیر می گه خوب بعد چی می شه… مرد می گه بعد که ماهی ها رو فروختی یه کشتی ماهیگیری می خری و ماهی های بیشتری می گیری

ماهیگیر می پرسه خوب بعد…

مرد می گه خوب کشتی رو میدی مردهای ماهیگیر دیگه برات ماهی بگیرند و خودت میای اینجا قلاب می ندازی و صفا می کنی….

مرد ماهیگیر می گه خوب الانم قلاب انداختم و ماهی می گیرم و صفا می کنم و استرس کشتی و کارگرها رو هم ندارم…

ما شادی رو به چه قیمتی می خواهیم…

آیا اگر سوال ارسطو که می پرسه زندگی خوب چیست رو جواب بدیم توش شادی هست؟

آیا زندگی می تونه فقط شادی باشه؟!

وقتی می پرسم سلامت تن و روان چی می شه در جواب می شنوم اون که سرجاش هست!!!

چطور سرجاش هست اگر براش وقت صرف نکنی؟؟؟!!!

شادی و تفریح و… به چه قیمتی؟!

متوسط سن افسردگی چهل سال پیش ۲۹.۵ بوده و اکنون ۱۴.۵ هست

با وجود این همه امکانات چرا ما شادتر نیستیم؟!

تعریف و عملکرد در خصوص شاد بودن مهم هست

دکتر سلیگمن مواردی رو که به شادی منجر می شند در دو دسته قرار داده

لذت و خشنودی

شاید همه این رو بدونیم ولی با این تقسیم بندی متوجه می شیم که چرا چندان شاد نیستیم..

دکتر سلیگمن می گه لذت ها از برآوردن هیجان ها مثبت ناشی می شند.. مثل تفریح و دیدن فیلم کمدی و خوردن شکلات و … که شادی رو در ما ایجاد می کنند…

خشنودی از طریق به عمل درآوردن قابلیت ها و فضیلت ها به دست میاد

لذت ها گذرا هستند و چندان پایداری ندارند مثل خوردن بستنی که لذت بخش هست اما بیشتر از یک حدی دیگر لذت بخش نیست…

خشنودی در خاطره پایداری بسیار داره

لذت ها نیازی به مهارت ندارند. تماشا کردن تلویزیون مهارتی لازم نداره

خشنودی نیاز به مهارت داره، صخره نوردی نیاز به مهارت داره، کتاب خواندن نیاز به مهارت داره

از اونجاییکه لذت ها نیاز به مهارت ندارند بیشتر مورد استقبال قرار می گیرند.

اما لذت ها شادی گذرا تولید کرده و در نتیجه ما رو انسان های شادی تربیت نمی کنند

خشنودی آورها نیاز به مهارت دارند و کمتر مورد استقبال قرار می گیرند در حالی که به رشد شناختی مربوط می شند و انسان های شاد پدید میارند….

امیدوارم که این تقسیم بندی برامون مفید بوده باشه. برای من که بسیار جالبه ….

شب های بعد شاید در این مورد توضیح بیشتر نوشتم.

اگر سوالی دارید بپرسید که در اون خصوص بیشتر وارد بشیم…

 

شاداب و سلامت باشید

 

شب خوش در آرامش

 

سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی

Motivation

انگیزه برای تغییر

درود بر شما همراهان

 

دوستمون نوشته:

> اگر تو مسیر تغییر آدم دلسرد یا بی انگیزه بشود چه جوری برگرده به همون قبل

در پاسخ نوشتم:

>دوست عزیزی در سال ۸۳ همین موضوع رو مطرح کرد و گفت که از خواندن کتاب های روانشناسی مایوس شده

من اسم چند کتاب رو گفتم و ایشون تایید کرد که همین کتاب ها رو خونده

بهش گفتم با خوندن این کتاب ها و نتوانستن برای عمل کردن به اون ها البته که مایوس می شید

مثل این می مونه که با نیم ساعت صحبت در اینجا من بهتون قول بدم که می تونید رفتارتون رو تحلیل کنید و وقتی شما نتونید فکر می کنید که شما مشکل دارید ولی در واقع اون کتاب ها مشکل دارند…

چند جلسه با ایشون داشتم و کتاب هایی هم بهشون معرفی کردم…

بعد از دو سال با من تماس گرفت و گفت داره برای کنکور روانشناسی می خونه…

ارشد دولتی قبول شد و ادامه داد….

وقتی در مسیر نادرست قرار بگیرید بهتون حق می دم که انگیزه اتون رو از دست بدید

ولی همیشه راه درست وجود داره و نباید از گشتن به دنبال اون نا امید شد… از یک راه نشد راه دیگه رو امتحان کنید…

 

شاداب و سلامت باشید

شب خوش و در آرامش

 

 سینا یاوریان

سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی