دو کتاب درباره ی بی خشونتی

اندیشه عدم خشونت

انسان با نه گفتن به خشونت ، بینش عدم خشونت را پدید آورده است . این بینش بیش از پیش در کانون مباحثات امروز ما قرار دارد . اما برای درک بهتر آن ، باید به تاریخچه و اشکال تاریخی گوناگونی که طی سی قرن آن را عینیت بخشیده اند توسل جست . از این رو ، نویسنده در کتاب حاضر سعی دارد که بینش عدم خشونت را به چهار شکل بررسی کند : نخست به مطالعه ریشه های فرهنگی آن در منابع بزرگ قومی و مذهبی تاریخ بشر می پردازد ؛ سپس در رابطه با اندیشه و فعالیت کسانی که در تدوین آن در عصر مدرن سهیم بوده اند ، طرح مطلب می کند ؛ در وهله سوم توجه خود را به مبارزاتی که توسط چهار شخصیت کنونی عدم خشونت نلسون ماندلا ، دزموند توتو ، دالایی – لاما و مادر ترزا – صورت گرفته است معطوف می دارد ؛ و سرانجام ، نگاهی گذرا به شخصیت ها و جنبش هایی که دربیست سال اخیر نمایان گر عدم خشونت بوده اند دارد .

(Gandhi & The Philosophical Sources of Nonviolence)

گاندی و ریشه های فلسفی عدم خشونت

گاندی را برخی قدیس هندی و برخی سیاستمدار تیزبین می دانند و در عین حال از نظر کسانی که او را واپسین پیام آور بزرگ انسانیت می دانند ، منادی یک مذهب جدید نیز به شمار می رود . دلیل توانایی و شایستگی گاندی نه فقط زندگی مثال زدنی و نمونه و شخصیت لاهوتی اوست ، بلکه میراث فکری به جای مانده در سراسر نوشته های او نیز هست . گاندی بسیار و خوب می نوشت . سبک نگارشش روان و شفاف ، و لحن او صمیمی و صریح بود . بی تردید ، به دلیل همین صراحت و شفافیت است که توانست معمار راستین آزادی مردم هند باشد و غرور و مناعت آنان را به ایشان بازگرداند .